PHILIPPUS II

I.

PHILIPPUS II.

Amyntae fil. cui quatuor filii Reges erant, quorum hic natu minimus, Perdiccae fratrisuccessit. Olymp. 105. An. 394. Urb. Cond. Praeteritô fratris filiô per aetatem ad regnum minus aptô. Alex. Magni pater, rei militaris peritissimus, rebu sque gestis clarissimus, Macedoniae regnum, quod angustis antea fin ibus continebatur, adeo ampliavit. ut centum quinquaginta populi in Macedonum ditione numerarentur. Hic regni rebus ordinatis, Athenienses ad Methonem fudit, ibi oculô amissô, dein pace illis datâ Poeonios Illyriosque vicit, captâ Larissâ. Thessalos postea subiugavit, ductâque Olympiade Neoptolemi Molossorum Regis filiâ alexandrum genuit: Byzantium obsidens discedere coactus est, ut se Scythis opponeret, quos ast utiâ vicit. In reditu cum Triballis rebellibus conflixit. equô confossô occidendus, ni a filio protectus fuisset. Ad Graeciae dominatum aspirans, cum Athenienses sibi solos obstare videret, id effecit, ut Amphictyonum suffragiis Graecorum Dux legeretur, ad Locros reprimendos. Tum illis, bellô inductô, Thermopylis superatis, duas urbes eripuit, eosque cum Thebanis ad Chaeroneam praeliô vicit: Pace denuo Atheniensibus post haec concessâ, Olympiadem repudiavit, unde Alexander ex aula se subduxit. Tandem maiora volvens, totius Graeciae Dux contra Persas declaratus, dum se accinxit ad tantae molis expeditionem, summissô ab Olympiade pugione, cui Myrtalis nomen in scriptum erat, a Pausaniâ quodam adolescente Aegis fuit interfectus, qui cum de stupro per vim ab Attalo illato apud Regem questus esset, et pro rei indignitate ultionem frustra postulâsset, seque etiam irrideri animadverteret, iram in Regem convertit, et nltionem, quam ab in imico non poterat, abiniquo iudice sumpsit. An. 418. Urb. Cond. III. Olymp. 24. regni. Natus tuit Pellae, quae Macedoniae civitas est, et Regum sepulchris nobilitata. An. 371. Urb. Cond. Puer quond0am bis obses datus ab Alexandro fratre, primum Illyriis, deinde Thebanis, conciliandae pacis gratiâ, illô tempore per triennium in domo Epaminondae summi ducis rudimenta exercuit. Diod. Sic. l. 16. 17. Iustin. l. 7. 8. 9. Plut. in Alex. Pausanias, Curtius. Arianus, Euseb. etc. Hinc Philippicae, φιλιππικοὶ λόγοι, orationes Demosthenis in Philippum regem, et Ciceronis in Antonium. Item Philippeus, seu Philippicus, aut Philippus etiam, aureus nummus, cuius frequens apud Plautum mentio est. Horat. l. 2. Ep. 1. v. 432.

Retiulit acceptos, regale numisma Philippos.

Coeterum hunc, ut et alexandrum M. universi macedones divinis honoribus venerati sunt, teste Iustinô l. 24. c. 5. Nunc orbitatem amissorum filiorum dolebant, nunc excidia Urbium metuebant, nunc Alexandri, Philippique Regum suorum nomina, sicut Numina, in auxilium vocabant. Sermo est de Macedoniae statu, Galiis in eam irrumpentibus, post cladem Ptolemaei Cerauni. Vide Gerh. Ioh. vossium de orig. et progr. Idolol. l. 1. c. 13. ubi tamen ὑπερβολικώτερον aliquando loqui Historicos notat. Idem Philippi Buracidae Syracusis culti meminit ibid.

II.

PHILIPPUS II.

Francorum Rex, optimus et bellicosissimus, ob idque Augustus cognomintus, sicut A-Deo-datus, quod parentibus iam aetate provectiorbus natus esset. successit Patri Ludovico Iuniori, illô adhuc vivô coronatus: A. C. 1180. Sub. initium statim regni, in impios et blasphemos severus, quorundam seditiosos conatus repressit: auditô dein, Hierosolymam a Turcis captam esse, ad Saladinum opprimendum, sequente mox Richardô Anglorum Rege in Asiam navigavit, ubi Aconem et Ptolemaidem expugnavit, 17000. Saracenorum occisis, sed paulo post morbô coactus, rediit, Northmanniam, et Aquitaniam bellô de Anglorum Rege eepit, ab illo reduce victus. Duravit bellum Ann. 5. Postea Ingeburge uxore repudiatâ, ut aliam superinduceret, Ecclesiasticam censuram ineurrit, quam ut evitaret, promptum praestitit obsequium. Ob Arcturum dein. Iohaunis Angliae Regis ex fratre nepotem, a Iohanne Sine terris, qui Richardo successerat, occisum, bellum Anglis denuo movit: totâ Normanniâ, 270. Ann. postquam Rolloni concessa fuerat, recuperatâ. Othonem III. Imperatorem et Ferrandum Flandrensem Anglo auxilium ferentem ingenti Praeliô ad Bovinas A. C. 1214. fudit: in quo et Ferrandus captus, et innumera hostium milia caesa sunt: Postquam classis cius navium trecentarum a Ferdinando destructa fuisset. Frustra tandem Regem Angliae per Ludovicum filium regnô excutere

annisus, Obiit A. C. 1223. aetar. 57. regni 43. sexaginta milibus aureorum ad bellum saerum legatis. Ex Isabella Hannonica, pater Ludovici VIII. et ex Agnete Merania Philippi, Bononiae Comitis. Rigord. in eius vita P. Aemil. l. 5. 6. 7. Matth. Paris. in Iohanne. Crantz. l. 7. c. 35. Guilielmus Brito in Philipp. Hic Rex cum naseretur, vidit per quietem Adela mater filium ex se natum, calicem humano sanguine Proceribus miscere, Aemil. l. 5. Idem urbem Andegavensem dirutam restituit, et Iudaeos Franciâ expulit. Iidem.

III.

PHILIPPUS II.

Patris successor, a prudentia ac literis commendatur, fratri Francisco Episcopo Caminensi, quem a comitate commendant, licque A. C. 1620. Bogislao XIV. familiae totius Pomeranicae ultimo, successionem reliquit. Vide iterum Spenerum librô saepius cit. in Familia Wandalica, etc. Fuêre quoque Philippus Dux Holsatiae, lineae Sonderburgicae, fil. Iohannis Iunioris auctor rami Glucspurgii, a prudentia Oeconomica singulariter commendatus: Item fllius minor naru Francisci II. Ducis Lawenburgici ex primo matrimonio Margaretae Pomeranae, qui Patrem morte suâ A. C. 1605. praecessit. Philippus item Ludovicus ex filiis Alexandri Sonderburgici, Augustus tandem Philippus, Philippi Ludovici frater maior natu, qui initiô duarum sororum Olderburgicarum, postea Mariae Sibyllae Nassoviae maritus, sub Hollandis stipendia egit; ut alios hâc quoque vice omittam. COMITES PRINCIPESQUE NASSOVII.

IV.

PHILIPPUS II.

ditionibus per annos 63. praefuit usque ad A. C. 1492. Ex uxore Catharina (filia Emiconis Comitis Leiningensis) suscepit Iohannem, qui ante Patrem mortuus, ex Elisabetha Ludovici cognomine Pacifici Hassiae Landgravii filia Ludovicum reliquit, ad quem avitarum ditionum hereditas et successio est devoluta.

V.

PHILIPPUS II.

fil. Caroli V. ex Isabella Lusitanica. Nondum Rex, suscepit ex Maria Iohannis III. Lusitaniae Regis filia Carolum: eâ mortuâ A. C. 1545. Mariam reginam Angliae duxit, sed hâc lege, ut tantum maritus eius, non verô regni Rex esset. Ei Belgium Pater tradidit, A. C. 1555. et Paulo post regnum, diademate ipsi Bruxellis impositô. Paulum mox IV. quod sibi ius regni. Neapolitani conferre nollet, per Albanum sic terruit, ut ille dissolvi cuperet. Induci is quinquennalibus nondum finitis, foedere cum Anglis initô. Picardiam ingressus, Gallos memorabili praeliô, ad Fanum Sancti Quintini vieit; Annô sequente iisdem ad Gravelingam fractis: unde totâ nobilitate Gallicâ in Flandriae carceribus detentâ, cum illi S. Scripturae lectione taedium discuterent, prima Reformationis in Gallia origo. Interim Caletô, Dunkerkâ et Theonis villâ a Galliae Rege captis, pax tandem Cameracensis, Galliae damnosa admodum, coiit, et Elizabetha filia Henrici II. quae Carolo filio eius promissa fuerat, ipsi data est: Unde huius indignatio, et aliis quoque accedentibus causis, Patris iussu inflicta mors. Annô quô. FILIUS ANTE DIEM PATRIOS INQUIRIT IN ANNOS: Sequutus ipsius Reginae, non sine veneni suspicione. obitus. Paulo ante Belgici motus orti, quorum originem, vicissitudines, successum, vide apud Thuan, Histor. et Grotium Annal. Belg. Quos malum omen antecesserat, ingens naufragium calssis et regiae supellectilis, cum e Belgio in Hifpaniam se contulisset. Lutheranismum in Hispania crudelissime extirpavit, non tantum Hispali plurimis Confessoribus, sed et Pinciae, 28. e praecipua nobilitate, ipsô spectante, igne consumptis. In praelio ad Naupactum, per Iohannem Austrium, feliciter rem contra Turcas gessit, Lustitaniae regnum, per Albanum, intra 70. dies occupavit; classe stupendâ A. C. 1588. contra angliam infelicissimô successu emissâ: quam tamen calamitatem, in specien, constantissime tulit. In Gallia dein per plures annos Ligam fovit, contra legitimum heredem, Henricum IV. qui bellum ipsi A. C. 1595. indixit, cui A. C. 1598. finis impositus est, pace Vervinensi. Summa, in cubiculo suo sedens tranquillus totum orbem commovit, Imperatoribus et Pontifi cibus pro iubitu creatis. Obiit phthiriasi, pediculorum tantâ copiâ ex aegro corpusculo erumpente, ut multis manibus circa unum laberantibus, minima tamen pars sordis esset, quae egerebatur. A. C. 1598. praefatô. Vide Grotium in Annal. et Hist. Thuanum, Stradam, etc. Datis prius Filio imperandi praeceptis: inter quae, Belgicas provinc. sibi conciliet, et momenta causae Navarrae a peritis probisque viris examinanda curet. Ferdinandus enim Catholicus, A. C. 1512. Iohanni Labretano Navarrae Regis regnum, praetextu negati transitus, et amicitiae cum Ludovico XII. eripuerat: Et Carolus V. Philippo filio in mandatis quidem dederat, ut Iohannam Labretanam, familiae heredem, sibi uxorem iungeret, hac lege, ur ius suum in Navarram Philippo conferret. Sed successu id caruit, proin Philippus II. ut dictum monitis ad Filium, quae stionem suae fidei a Patre secretô codicillô commendatam teslatus est, verum variis occupationibus districtum non potuisse illam satis diligenter excutere; proin filio mandavit, momenta causae a peritis probisque hominibus examinanda curaret, etc. Referente Becmannô Hist. Orbis terr. c. 1. de regno Hispan. ex Thuan. l. 120. Ex Elizabetha Francica, pater Isabellae Clarae

Eugemae, quae postea Alberto Archiduci nupta Belglum tenuit, et Catharinae Sabaudiae Ducis, ex Anna vero Maximiliani II. filia. Philippi III. successoris, Cabreta, Mariana, Turquet. belle Hisp. Strada de belle Belg. Brantomus, vita Elizabethae, cum Iam citatis auctoribus collati.

VI.

PHILIPPUS II.

fil. Thomae III. princeps Achaiae, Pedemontii, etc. hôc a patruo Amadeo V. ipsi concessô. Ductâ Isabellâ Principe Achaiae et Moreae, ex illa num erosam prolem suscepit: Variis exercitus bellis, obiit A. C. 1334. Iidem.